Gdański Żuraw jest unikatowym w skali europejskiej przykładem średniowiecznego dźwigu portowego i jedynym zachowanym w Gdańsku przykładem bramy dwuwieżowej. Pierwsza wzmianka o drewnianym dźwigu-bramie u wylotu. ul. Szerokiej pochodzi z 1367 roku. Po pożarze najstarszej budowli wzniesiono w latach 1442-1444 nowy obiekt. Murowana fasada zachodnia powstała dopiero w 1483 roku. Żuraw był największą bramą wodną Gdańska.W przyziemiu znajdowały się pomieszczenia przystosowane do prowadzenia ostrzału armatniego, a na wyższych kondygnacjach strzelnice dla ręcznej broni palnej. Główny mechanizm dźwigu stanowiły bębny osadzone na wspólnym wale, na który była nawijana lina. Początkowo funkcjonowała jedna para kół bębnowych, następnie w XVI lub XVIIw. działały już dwie pary takich kół. Każdy bęben był napędzany przez czterech robotników, tzw. Żurawników, chodzących po wewnętrznym obwodzie koła. Od pocz. XVII w. obiekt zaczął tracić znaczenie militarne (dokumenty z 1605 r. przynoszą już informacje o mieszkaniach w jego wnętrzu), u schyłku XVII w. zaczęła również maleć jego rola jako dźwigu (w ograniczonym zakresie był wykorzystywany do 1944 roku.